برداشت اعضا جهت درمان سایر بیماران است که با اذن اهداکنندگان، صورت می‌گیرد، یکی از راه‌های متداول درمان است؛ ولی مسئولیت پزشک در برابر قطع عضو و ترس ناشی از آن، گاه به عنصری منفی تبدیل شده و موجب می‌شود از انجام این کار پرهیز کند. در حالی که به نظر می‌رسد اذن اهداکنندگان به پزشک در برداشت اعضای بدن در رفع مسئولیت از پزشک موثر باشد. در پژوهش حاضر، نخست دیدگاه‌های موجود در ضمان پزشک در برداشت اعضا بررسی می‌گردد، سپس ادله این دیدگاه‌ها یعنی ضمان و عدم ضمان پزشک و دلالت آن مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرد. حاصل پژوهش اینکه پزشک در قبال آسیب‌های بدنی حاصل از درمان، در صورتی که حاذق باشد و از وظایف درمانی خارج نشده باشد، ضامن نخواهد بود؛ چرا که تمامی ادله مربوط به ضمان پزشک با وجود مأذون بودن وی، مخدوش و دلایل عدم ضمان وی، تمام می‌باشد.
)